Boerin Femke: ‘Er is meer dan werken’

Stilzitten vindt ze moeilijk, Femke Akkerman is eigenlijk altijd bezig. Toch neemt ze meer rust sinds haar moeder overleed. ‘Er is meer dan werken.’

Femke is geboren en getogen in Alkmaar, waar ze tot haar 21ste woonde. Ze ontmoette Peter op een feestje. “Toen hij op een zondag zei dat hij aan het werk ging, bleek hij boer te zijn. Het was voor mij een overstap van de stad naar het buitengebied, maar het beviel al snel. Ik kan makkelijk met vriendinnen afspreken in de stad. Op de boerderij ben je zeven dagen per week, 24 uur per dag bezig. Mijn man is hier opgegroeid, voor hem is dit zijn leven en voelt het niet als werken. Ik ben inmiddels aan het boerenleven gewend en geniet van de ruimte. Vroeger hielp ik met de dieren, maar sinds we een melkrobot hebben, is dat minder.”

Wij vonden het idee om er een kinderopvang te starten prachtig

Femke en haar gezin verhuisden naar de boerderij na een hartinfarct van Peters vader. “Zijn ouders gingen naar het dorp en wij naar de boerderij, een immens grote stolpboerderij. Ik werkte al twaalf jaar in de kinderopvang en wij vonden het idee om er een kinderopvang te starten prachtig. In 2013 is de boerderij gesloopt en hebben we een kinderopvang met woonruimte gebouwd. In 2014, middenin de bankencrisis, begonnen we met De Loeiende Koe. Het was gelijk een groot succes, na een half jaar zaten we al vol. In het begin werkte ik vijf dagen per week in de opvang, zorgde voor onze eigen kinderen van drieëneenhalf en zes en hielp mee op de boerderij. Peter bracht en haalde de kinderen met het busje. Onze eigen kinderen waren flexibel en het werk was aan huis. We hebben ook altijd gezegd: Gaat het niet zoals het moet, dan moet het zoals het gaat.”

_{Tekst gaat verder onder foto}

Na drie jaar kon Femke stapjes terug doen en het team van medewerkers meer vertrouwen geven. “Nu werk ik twee dagen op de groep en de rest van de week hou ik me bezig met kantoorwerkzaamheden. We hebben een stabiel, zelfredzaam team en weinig verloop, iedereen is goed op elkaar ingespeeld.” Femke hoopt al jaren De Loeiende Koe te kunnen uitbreiden. “We hebben een wachtlijst van 1,5 tot 2 jaar en veel vraag naar buitenschoolse opvang. Ouders willen graag dat hun kinderen buiten kunnen spelen, in een natuurlijke en uitdagende omgeving. Hier kunnen ze dingen doen die nergens anders kunnen, zoals vissen en marshmallows roosteren. Door de status van de Beemster als Werelderfgoed duurde het acht jaar om een vergunning te krijgen. Nu die er is, moeten we ons opnieuw verdiepen in de mogelijkheden want de bouwkosten en de rente zijn ondertussen gestegen.”

Overlijden moeder en stiefvader

Zes en twee jaar geleden overleden Femke’s moeder en stiefvader. “Beiden op jonge leeftijd. Sindsdien sta ik minder op de groep en doe ik de administratie en de planning van de roosters doordeweeks en niet meer in het weekend. Dat geeft meer rust. Peter en ik doen samen de administratie van de melkveehouderij, een deel gaat naar de boekhoudster.”

Dat Femke nu meer tijd voor zichzelf en het gezin maakt, heeft alles te maken met het overlijden van haar moeder en stiefvader. “Dat heeft me doen beseffen dat je moet genieten van het leven. We proberen bewust tijd voor elkaar te maken. Peter en ik doen samen wel eens iets leuks. Ook ga ik met de kinderen op pad, winkelen of naar een tuincentrum. Ze zijn fanatiek met sport, we gaan met onze zoon naar voetbal en met onze dochter naar paardrijdwedstrijden. Het is belangrijk om momenten van rust en ontspanning te vinden, zodat je weer met volle energie aan de slag kunt.”

_{Tekst gaat verder onder foto}

Evengoed is Femke thuis altijd bezig. “Niets doen zit niet in me. Drie uur in de zon zitten is niks voor mij. Als ik niks heb, verzin ik wel wat om te doen: de was, stofzuigen of dweilen. Willen we echt even rust, dan moeten we een weekje naar Kreta of Turkije. Het is noodzakelijk om af en toe uit te rusten en bij te tanken. Thuis komen er immers altijd mensen over de vloer.”

Als ik niks heb, verzin ik wel wat om te doen: de was, stofzuigen of dweilen

Femke en Peter hebben de eerste jaren gebuffeld om De Loeiende Koe op te zetten maar het is de moeite waard geweest. “We kijken terug op tien mooie jaren en zijn daar trots op. Onze kinderen zijn er verantwoordelijk en zelfstandig door geworden. Onze zoon was een jaar of acht toen hij al op de zitmaaier zat. Op zijn twaalfde verdiende hij een zakcentje bij door bij de buren te maaien. Als wij er nu een nachtje tussenuit zijn, runt onze zoon de boerderij en onze dochter zorgt voor de kleindieren, zoals de konijnen en de kippen.”